Telefondayım.
Babanın mavi gözlerine söylüyorum bu şarkıyı, dedi.
Kulağıma eski sesleri doluyor. Yeter artık, tıkıldım kaldım eve, çıkıp gezeceğim, diyordu hastalığında…
Ya sağlığında? Yanına oturur, sarılırdı; annem ittirirdi. Radyoyu kapattırdığı, dinlettirmediği şarkıları şimdi onun için söylemek!
Ben ne diyeyim anne sana?
Ancak bağışladım, diyebilirim.
Söylediği şarkıyı duyuyorum. Güzel söylüyorsun, diyorum. Gözlerimin yaşını görmüyor.
Necla Antep Aytuna
Öykü, 2013 Koza Kısayoğun Öykü Yarışması İkincilik Ödülünü almıştır.
Tebrik ederiz efenim… 🙂